عرض هستی زنگ بر آیینهٔ دل می شود

تا نفس خط می کشد این صفحه باطل می شود

آب می گردد به چندین رنگ حسرتهای دل

تاکف خونی نثار تیغ قاتل می شود

در پناه دل توان رست از دو عالم پیچ و تاب

برگهر موجی که خود را بست ساحل می شود

بسکه ما حسرت نصیبان وارث بیتابی ایم

می رسد بر ما تپیدن هرکه بسمل می شود

زندگانی سخت دشوار است با اسباب هوش

بی شعوری گر نباشد کار مشکل می شود

اوج عزت درکمین انتظار عجز ماست

از شکستن دست در گردن حمایل می شود

بر مراد یک جهان دل تا به کی گردد فلک

گر دو عالم جمع سازد کار یک دل می شود

در ره عشقت که پایانی ندارد جاده اش

هرکه واماند برای خویش منزل می شود

گر بسوزد آه مجنون بر رخ لیلی نقاب

شرم می بالد به خود چندانکه محمل می شود

انفعال هستی آفاق را آیینه ام

هرکه روتابد زخود با من مقابل می شود

کس اسیر انقلاب نارساییها مباد

دست قدرت چون تهی شد پای در گل می شود

این دبستان من و ما انتخابش خامی است

لب به دندان گر فشاری نقطه حاصل می شود

نشئهٔ آسودگی در ساغر یأس است و بس

راحت جاوید دارد هرکه بیدل می شود